රෝග සහ වසංගත ගැන ජනතාව අතර භීතිය වැඩි වීමත් සමඟ; මුස්ලිම්වරයා භෞතික හේතූ සාධක පිළිපදින අතරම ආගමානුකූල රෝග වැළැක්වීමේ හේතු සාධක මඟින් ද ආරක්ෂා වේ.

අර්බුද හා විපත් අවස්ථාවලදී ඇදහිලිවන්තයා ශක්තිමත් කරන පළමු, වැදගත්ම හා ශ්‍රේෂ්ඨතම දෙය; සර්වබලධාරි දෙවියන් වෙත නැඹුරු වීම සහ ස්ථීර ව සිට නපුරෙන් මිදීම සඳහා ඔහුගේ ආරක්ෂාව පැතීමයි.

තවද පීඩා ඉවත් කර කරදර ඉවත් කරන මෙන් දෙවියන්ගෙන් ඔහුට යටහත් වී බැගෑපත් ව හා ඔහු වෙත වූ අවශ්‍යතාව හඟවමින් ඇරයුම් කිරීම. කන්නලව් කිරීම මුස්ලිම්වරයාගේ බලකොටුව සහ ඔහුගේ ආයුධයයි. එමෙන් ම යම් හෝ කරදරයක් සිදු වේ නම් එය අල්ලාහ්ගේ පෙර නියමයන් අනුව ම සිදු වේ. එම පෙර නියමය නැවත හරවා යැවීමට හැකි වන්නේ (දුආ) ප්‍රාර්ථනාවෙන් පමණි.

ඒ හරහා සුවය ඉල්ලා සිටීම. සියලු ආධ්‍යාත්මික හා භෞතික රෝග සඳහා එය ඖෂධයකි (දේව විශ්වාසවන්තයින්ට දයාව හා සුවය ඇති දෑ අපි අල්කුර්ආනයෙන් පහළ කරන්නෙමු.)

විශේෂයෙන් (අළුයම්) සුබහ් සලාතය. ඒ පිළිබඳ නබි (සල්) තුමාණන් මෙසේ පවසා ඇත: "කවරෙකු සුබහ් සලාතය ඉටු කළේ ද ඔහු අල්ලාහ්ගේ ආරක්ෂාවෙහි ය"

යම් පීඩනයකට ලක් වූ අයෙකු හෝ රෝගියෙකු දුටු විට (දුආ) ප්‍රාර්ථනා කිරීම ඉතා වැදගත් ආරක්ෂිත ක්‍රමෝපායන් අතරිනි. නබි වදනෙහි මෙසේ සඳහන් වේ: රෝගියෙකු දුටු විට "අල්හම්දු ලිල්ලාහිල් ලදී ආෆානී මිම් මබ්ලාක බිහි, වෆළ්ළලනී අලා කසීරිම් මිම්මන් කලක තෆ්ලීලා" යනුවෙන් පවසයි ද එම රෝගය ඔහුට නොවැළඳේ.

නෙකඩවා සර්වබලධාරි අල්ලාහ් ව මෙනෙහි කිරීමෙන් මේ ලෞකික ‍ජීවිතයේ යහපත් රාශියක් හිමි වන අතර ම පරලොවදී ඉමහත් වේතන හිමි වේ. උදේ සවස කිව යුතු ප්‍රාර්ථනාවන් මුස්ලිම්වරයෙකු විසින් දිනපතා සැලකිලිමත් ව පාරායනා කළ යුතු වැදගත්ම ප්‍රාර්ථනාවන් වේ. එහි ප්‍රතිලාභ තුළ: හදවත් විවරණය, සන්සුන් භාවය, සර්වබලධාරි දෙවියන්ගේ සමාගාමීත්වය සහ උත්තරීතර ස්ථානයේ ඒ දාසයා ගැන අල්ලාහ්ගේ මෙනෙහි කිරීම යනාදිය ඇතුලත් ය.