រ៉យ៉ាហ្វិតត្រោះ

ថ្ងៃរ៉យ៉ាហ្វិតត្រោះ គឺជាថ្ងៃទីមួយនៃខែស្ហាវវ៉ាលដែលជាខែទីដប់នៃប្រតិទិនឥស្លាម។ គេប្រារព្ធឡើងបន្ទាប់ពីបានបញ្ចប់ថ្ងៃចុងក្រោយនៃខែរ៉ម៉ាហ្ទន។ អាស្រ័យហេតុនេះហើយទើបគេឲ្យឈ្មោះថា ថ្ងៃរ៉យ៉ាហ្វិតត្រោះ(ស្រាយបួស)។ ម្យ៉ាងទៀត ដោយសារតែមនុស្សម្នានៅក្នុងថ្ងៃនោះ គឺពួកគេគោរពសក្ការៈទៅចំពោះអល់ឡោះជាម្ចាស់តាមរយៈការស្រាយបួស(មិនបួស) ដូចដែលពួកគេគោរពសក្ការៈទៅចំពោះអល់ឡោះតាមរយៈការបួសរ៉ម៉ាហ្ទនដូច្នោះដែរ។ ហើយពួកគេប្រារព្ធកម្មវិធីថ្ងៃរ៉យ៉ា(ថ្ងៃបុណ្យ)គឺដើម្បីជាការថ្លែងអំណរគុណចំពោះអល់ឡោះជាម្ចាស់ដែលទ្រង់បានបំពេញនូវឧបការគុណរបស់ទ្រង់ដោយបានសម្រួលឲ្យពួកគេបានបំពេញនូវការបួសក្នុងខែរ៉ម៉ាហ្ទនដែលជាខែប្រកបដោយពរជ័យបានយ៉ាងពេញលេញ។ អល់ឡោះជាម្ចាស់ទ្រង់បានមានបន្ទូលថា៖ “ហើយចូរពួកអ្នកបួសបង្គ្រប់ចំនួន(ថ្ងៃនៃខែរ៉ម៉ាហ្ទន) ហើយចូរពួកអ្នកលើកតម្កើងអល់ឡោះ(តឹកពៀរនៅថ្ងៃរ៉យ៉ាហ្វិតត្រោះ)ចំពោះអ្វីដែលទ្រង់បានចង្អុលបង្ហាញពួកអ្នក ហើយសង្ឃឹមថាពួកអ្នកថ្លែងអំណរគុណ”។ (អាល់ហ្ពាក៏រ៉ោះ៖១៨៥)

តើគេបង្គាប់ប្រើឲ្យធ្វើអ្វីខ្លះនៅថ្ងៃរ៉យ៉ាហ្វិតត្រោះ?

សឡាតរ៉យ៉ា

បរិច្ចាគហ្សាកាត់ហ្វិតត្រោះ

បង្ហាញនូវភាពសប្បាយរីករាយនៅក្នុងគ្រួសារ រវាងសាច់ញាតិ បងប្អូន អ្នកជិតខាង និងអ្នកមូស្លីមទាំងអស់

តឹកពៀរ

បុព្វហេតុនៃការបរិច្ចាគហ្សាកាត់ហ្វិតត្រោះ

រ៉ស៊ូលុលឡោះ ﷺ លោកដាក់កាតព្វកិច្ចឲ្យបរិច្ចាគហ្សាកាត់ហ្វិតត្រោះដើម្បីជាការជម្រះសម្អាតអ្នកបួសអំពីកំហុសឆ្គងផ្សេងៗដែលកើតមានក្នុងអំឡុងពេលបួស ដូចជាពាក្យសម្ដីអាសគ្រាម មិនសមរម្យជាដើម និងដើម្បីជាការប៉ះប៉ូវនូវភាពខ្វះខាតដែលកើតមានមានពាក់ព័ន្ធនឹងសុជីវធម៌នៃការបួស ព្រមទាំងជាចំណីអាហារសម្រាប់ជនក្រីក្រ។

១. ពិតណាស់ វាស្ថិតក្នុងចំណោមបណ្តាថ្ងៃដែលល្អជាងគេបំផុតក្នុងមួយឆ្នាំ

ថ្ងៃដែលល្អប្រសើរជាងគេបំផុតក្នុងមួយឆ្នាំ គឺដប់ថ្ងៃដំបូងនៃខែហ្ស៊ុលហ៊ិជ្ជះ ដូចដែលព្យាការី ﷺ លោកបានមានប្រសាសន៍ថា៖ “គ្មានថ្ងៃណាមួយដែលការសាងទង្វើកុសលនៅក្នុងថ្ងៃនោះអល់ឡោះស្រលាញ់ពេញចិត្តជាងបណ្តាថ្ងៃទាំងដប់នេះឡើយ”។ ពួកគេបានសួរថា៖ ឱរ៉ស៊ូលុលឡោះ! សូម្បីតែការតស៊ូ(ប្រយុទ្ធ)ក្នុងផ្លូវរបស់អល់ឡោះក៏ដោយឬ? លោកបានឆ្លើយថា៖ “សូម្បីតែការតស៊ូក្នុងផ្លូវរបស់អល់ឡោះក៏ដោយ លើកលែងតែបុរសម្នាក់ដែលបានចេញទៅដោយលះបង់ទាំងខ្លួនប្រាណ និងទ្រព្យសម្បត្តិរបស់ខ្លួន ហើយគ្មានអ្វីមួយអំពីវាត្រឡប់មកវិញ”។ (ពូខរី៖៩៦៩, តៀរមីហ្ស៊ី៖៧៥៧)

តើគេបង្គាប់ប្រើឲ្យធ្វើអ្វីខ្លះនៅថ្ងៃរ៉យ៉ាអ័ទហា?

ក្រៅអំពីអ្នកធ្វើហាជ្ជី អ្វីដែលគេបង្គាប់ប្រើឲ្យធ្វើនៅថ្ងៃរ៉យ៉ាអ័ទហា គឺដូចទៅនឹងអ្វីដែលគេបង្គាប់ប្រើឲ្យធ្វើនៅក្នុងថ្ងៃរ៉យ៉ាហ្វិតត្រោះ លើកលែងតែការបរិច្ចាគហ្សាកាត់ហ្វិតត្រោះប៉ុណ្ណោះដែលវាសម្រាប់តែថ្ងៃរ៉យ៉ាហ្វិតត្រោះប៉ុណ្ណោះ។ ហើយភាពខុសគ្នាមួយទៀត គឺនៅថ្ងៃរ៉យ៉ាអ័ទហា គេប្រើស៊ូណិតឲ្យធ្វើគួរហ្ពានបញ្ជិតខ្លួនទៅចំពោះអល់ឡោះជាម្ចាស់។

ច្បាប់របស់វា

ការធ្វើគួរហ្ពាន គឺជាស៊ូណិតមូអឹកកាត់(ស៊ូណិតដែលគេទាមទារខ្លាំង)ចំពោះអ្នកដែលមានលទ្ធភាព ដោយអ្នកមូស្លីមធ្វើគួរហ្ពានសម្រាប់ខ្លួនឯង និងក្រុមគ្រួសាររបស់គេ។

ចំពោះអ្នកដែលមានបំណងចង់ធ្វើគួរហ្ពាន គឺមិនត្រូវកាត់សក់ ក្រចក ឬរោមអ្វីមួយឡើយ ចាប់ពីថ្ងៃដំបូងនៃខែហ្ស៊ុលហ៊ិជ្ជះ រហូតដល់សំឡេះគួរហ្ពានរួចរាល់។

លក្ខខណ្ឌសត្វដែលយកមកធ្វើគួរហ្ពាន

គ្រប់អាយុកំណត់

ចំពោះអាយុសត្វដែលគេបានកំណត់គឺ សត្វចៀមត្រូវមានអាយុប្រាំមួយខែ សត្វពពែត្រូវមានអាយុមួយឆ្នាំ សត្វគោត្រូវមានអាយុពីរឆ្នាំ ចំណែកឯសត្វអូដ្ឋត្រូវមានអាយុប្រាំឆ្នាំ។

គ្មានពិការភាពជាក់ស្តែង

ព្យាការី ﷺ លោកបានមានប្រសាសន៍ថា៖ “សត្វបួនប្រភេទដែលមិនអាចយកមកធ្វើគួរហ្ពានបាន គឺសត្វខ្វាក់ភ្នែកដែលមើលឃើញសភាពខ្វាក់ច្បាស់ក្រឡែត, សត្វមានជំងឺដែលមើលឃើញសភាពឈឺច្បាស់ក្រឡែត, សត្វបាក់ជើងមើលឃើញសភាពបាក់ច្បាស់ក្រឡែត និងសត្វដែលស្គមរីងកំព្រឹង”។ (អាន់ណាសាអ៊ី៖៤៣៧០, តៀរមីហ្ស៊ី៖១៤៩៧)

តើត្រូវធ្វើដូចម្ដេចចំពោះគួរហ្ពាន?

អ្នកបានបញ្ចប់មេរៀនដោយជោគជ័យ