ទឹកភ្លៀង គឺជាទឹកដែលជ្រះស្អាត ហើយអាចយកមកធ្វើការជម្រះសម្អាតបាន។ ពិតណាស់ អល់ឡោះជាម្ចាស់ទ្រង់បានមានបន្ទូលថា៖ “ហើយយើងបានបញ្ចុះទឹកភ្លៀងដ៏ជ្រះស្អាតពីលើមេឃ”។ (អាល់ហ្វួរកន៖៤៨)។ ក៏ដូចគ្នាដែរ ទឹកសន្សើមនៅលើដីដែលជាប់នឹងសម្លៀកបំពាក់ និងស្បែកជើងរបស់អ្នកសឡាត គឺជ្រះស្អាត។

ក្នុងចំណោមកំហុសឆ្គងដែលកើតមាន គឺការធ្វេសប្រហែសមិនបានលាងអវៈយវៈយកវូហ្ទុឲ្យបានសព្វល្អដើម្បីគេចពីទឹកត្រជាក់ដោយអ្នកសឡាតមួយចំនួនមិនបានលាងមុខឲ្យបានពេញលេញ ឬគ្រាន់តែជូតមុខ ឬក៏មិនបានលាងដៃឬលាងជើងឲ្យបានពេញលេញ សព្វល្អក្នុងពេលយកទឹកវូហ្ទុនោះឡើយ។ នេះគឺមិនត្រូវបានអនុញ្ញាតឡើយ។ ចាំបាច់(វ៉ាជិប)ត្រូវយកវូហ្ទុឲ្យបានពេញលេញសព្វល្អ ប្រសិនបើគេមានលទ្ធភាពក្នុងការធ្វើដូច្នោះ។ តែប្រសិនបើមិនអាចទេ គេអាចកម្តៅទឹកនោះឲ្យក្តៅឧនៗបន្តិចក៏បាន។

នៅក្នុងរដូវរងា គេអនុញ្ញាតឲ្យកម្តៅទឹកដើម្បីយកវូហ្ទុបាន ហើយការធ្វើដូចនេះ មិនបានកាត់បន្ថយផលបុណ្យអំពីគេនោះឡើយ។ ម្យ៉ាងទៀត គេអនុញ្ញាតឲ្យជូតអវៈយវៈវូហ្ទុក្រោយពេលយកវូហ្ទុរួចរាល់ ហើយការធ្វើដូចនេះ ក៏មិនបានកាត់បន្ថយផលបុណ្យអំពីគេនោះដែរ។ ហើយប្រសិនបើការមិនធ្វើដូចនោះ(កម្តៅទឹក ឬជូតអវៈយវៈវូហ្ទុ)នាំឲ្យគេមានគ្រោះថ្នាក់ ឬធ្វើឲ្យគេលាងអវៈយវៈវូហ្ទុមិនបានសព្វល្អនោះ គឺចាំបាច់លើគេត្រូវតែធ្វើដូចនោះតែម្តង។

តាយ៉ាំមុម គឺជាការយកដៃទាំងពីរទះលើធូលីដី រួចយកមកជូតលើមុខ បន្ទាប់មកជូតប្រអប់ដៃស្តាំដោយដៃឆ្វេង រួចជូតប្រអប់ដៃឆ្វេងនឹងដៃស្តាំ។

គេបង្គាប់ប្រើឲ្យតាយ៉ាំមុមនៅពេលដែលគ្មានទឹកទាល់តែសោះ ឬទឹកមានតិច ខណៈដែលគេត្រូវការវាជាចាំបាច់ ហើយនៅជិតនោះគ្មានទឹក ឬក៏គេមិនអាចប្រើប្រាស់ទឹកបានដោយសារតែអាកាសធាតុត្រជាក់ពេក ឬមានជំងឺ។

ការជូតលើស្បែកជើងឃ្លុប៖ គឺគេត្រូវតែជាអ្នកដែលពាក់ស្បែកជើងឃ្លុប(សំដៅលើស្បែកជើងដែលធ្វើពីស្បែក និងអាចគ្របជិតជើងទាំងសងខាង) ឬស្រោមជើង ឬអ្វីដែលស្រដៀងវាទាំងពីរដែលអាចគ្របជិតជើងទាំងសងខាង ព្រមទាំងមានភាពជ្រះស្អាតពីហាហ្ទាសតូច និងហាហ្ទាសធំ។ ដូចនេះ នៅពេលដែលគេយកវូហ្ទុ គឺមិនតម្រូវឲ្យគេត្រូវដោះស្បែកជើងឃ្លុបរបស់គេ(ឬស្រោមជើង)ដើម្បីលាងជើងទាំងពីរនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ គឺគេអាចជូតខ្នងជើងទាំងពីររបស់គេពីលើស្បែកជើងឃ្លុប(ឬស្រោមជើង)នោះបាន។