ផ្តល់នូវកិត្តិយស និងឋានៈដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់

សាសនាឥស្លាមធានាដល់ស្ត្រីនូវសេចក្តីថ្លៃថ្នូរ និងភាពជាមនុស្សជាតិរបស់ពួកគេ ហើយផ្តល់ឱ្យពួកគេនូវឋានៈដ៏សក្តិសមនៅគ្រប់ទីកន្លែង មិនថាជាម្តាយ ជាភរិយា ជាកូនស្រី ឬជាអ្វីផ្សេងទៀតនោះឡើយ ដោយសាសនានេះបានបង្គាប់ប្រើឲ្យធ្វើល្អទៅកាន់ស្ត្រី និងយកចិត្តទុកដាក់ជាពិសេសចំពោះពួកនាង ព្រមទាំងប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងកេរ្តិ៍ដំណែលខាងសាសនា គំនិតទស្សនៈ និងសង្គមខុសឆ្គងទាំងឡាយដែលបានបន្ទាបបន្ថោក និងមើលងាយតម្លៃស្ត្រី។

អ៊ូមើរ ពិន អាល់ខត្តប រទអ បាននិយាយ៖ “នៅក្នុងសម័យកាលអវិជ្ជា(មុនឥស្លាមមកដល់) ពួកយើងមិនដែលចាត់ទុកស្ត្រីជាអ្វីនោះឡើយ រហូតដល់ពេលដែលអល់ឡោះបានបញ្ចុះនៅក្នុងរឿងស្ត្រីនូវអ្វីដែលទ្រង់បានបញ្ចុះ និងបានបែងចែកឲ្យពួកនាងនូវអ្វីដែលទ្រង់បានបែងចែក”។ (ពូខរី៖៤៩១៣, មូស្លីម៖១៤៧៩)។ ពន្លឺរស្មីនៃសាសនាឥស្លាមបានរះឡើងតាំងពីជាង១៤០០ឆ្នាំមុន ដោយបានលើកកម្ពស់ឋានៈរបស់ស្ត្រី ហើយដកចេញពីពួកនាងនូវភាពអយុត្តិធម៌ជាច្រើនដែលអនុវត្តដោយប្រជាជន និងប្រជាជាតិជាច្រើន។ ក្នុងចំណោមនោះ ស្ត្រីមិនមានសិទ្ធិកាន់កាប់ទ្រព្យសម្បត្តិនោះឡើយ ហើយក៏មិនមានសិទ្ធិទទួលមរតកនោះដែរ ហើយស្ត្រីត្រូវក្លាយជាទ្រព្យមរតក ឬត្រូវគេយកទៅបូជាទាំងរស់នៅពេលណាដែលស្វាមីរបស់នាងបានស្លាប់។ ម្យ៉ាងទៀត ស្រ្តីត្រូវបានគេទិញលក់ដូចទំនិញ ហើយស្ត្រីនៅតែស្ថិតក្នុងស្ថានភាពបែបនេះ រហូតដល់ដើមសតវត្សទី២០។

ភាពយុត្តិធម៌រវាងស្ត្រី និងបុរស

ឥស្លាម គឺជាសាសនារបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលគ្រប់គ្រងពិភពទាំងអស់ ជាព្រះជាម្ចាស់ដ៏មហាជ្រាបដឹង និងមហាយុត្តិធម៌បំផុត ហើយក្នុងចំណោមភាពយុត្តិធម៌របស់អល់ឡោះជាម្ចាស់ និងគតិបណ្ឌិតរបស់ទ្រង់នោះ គឺទ្រង់មិនធ្វើឲ្យមានភាពស្មើគ្នានោះទេរវាងរបស់ពីរដែលខុសគ្នា ហើយទ្រង់ក៏មិនបំបែកចេញពីគ្នានោះដែរនូវរបស់ពីរដែលដូចគ្នា។ អាស្រ័យហេតុនេះហើយទើបយើងសង្កេតឃើញថា ច្បាប់បញ្ញត្តិឥស្លាម គឺបានផ្តល់នូវភាពស្មើគ្នារវាងបុរសនិងស្ត្រីចំពោះចំណុចទាំងឡាយណាដែលប្រហាក់ប្រហែលគ្នាឬដូចគ្នា ហើយបែងចែកដាច់ពីគ្នារវាងបុរសនិងស្ត្រីចំពោះចំណុចទាំងឡាយណាដែលមានលក្ខណៈខុសគ្នា ដោយសាសនានេះបានផ្តល់នូវសិទ្ធិ និងកាតព្វកិច្ចលើពួកគេម្នាក់ៗស្របទៅតាមលក្ខណៈធម្មជាតិ និងតម្រូវការដែលពួកគេម្នាក់ៗត្រូវការ ព្រមទាំងសមត្ថភាព ក៏ដូចជាលក្ខណៈធម្មជាតិពីកំណើតដែលអល់ឡោះជាម្ចាស់ទ្រង់បានបង្កើតមក។ ដូចនេះ សាសនាឥស្លាមបានផ្តល់ឱ្យស្ត្រីនូវឋានៈដែលសមស្របសម្រាប់ពួកគេក្នុងគ្រប់វិស័យ និងឱ្យពួកគេមានភាពស្មើគ្នាជាមួយនឹងបុរសក្នុងវិស័យជាច្រើន រួមមាន៖

ធាតុនៃការបង្កើត

ការប្រមាថមើលងាយរបស់ជាតិសាសន៍ជំនាន់មុនចំពោះស្ត្រីឈានដល់កម្រិតមួយដែលពួកគេបញ្ចេញស្ត្រីពីព្រំដែននៃភាពជាមនុស្សជាតិពេញលេញ។ អារីស្តូតបាននិយាយថា៖ ស្ត្រីគឺជាបុរសដែលមិនពេញលក្ខណៈ។ រីឯសូក្រាតវិញបានប្រដូចស្ត្រីទៅនឹងដើមឈើដែលមានជាតិពុល។ ពិតណាស់ មានសន្និសីទដ៏ធំមួយត្រូវបានធ្វើឡើងនៅទីក្រុងរ៉ូមដែលក្នុងសន្និសីទនោះ ពួកគេបានសម្រេចថា ជារបស់កខ្វក់។ នាងមិនត្រូវបរិភោគសាច់ មិនត្រូវសើចសប្បាយ និងមិនត្រូវនិយាយស្តីអ្វីឡើយ។ ចំណែកជនជាតិបារាំងវិញ ពួកគេបានរៀបចំសន្នីសីទមួយក្នុងឆ្នាំ៥៨៦នៃគ.ស ដើម្បីពិភាក្សាអំពីបញ្ហា “ដ៏សំខាន់” មួយគឺ៖ តើស្ត្រីត្រូវបានគេចាត់ទុកថាជាមនុស្ស ឬមិនមែនមនុស្ស? តើនាងមានវិញ្ញាណ ឬគ្មានវិញ្ញាណ? ប្រសិនបើនាងមានវិញ្ញាណ តើវិញ្ញាណនោះជាវិញ្ញាណសត្វធាតុ ឬវិញ្ញាណមនុស្ស? ប្រសិនបើជាវិញ្ញាណមនុស្ស តើវិញ្ញាណនោះមានកម្រិតស្មើនឹងវិញ្ញាណបុរស ឬក៏ក្នុងកម្រិតទាបជាង? នៅទីបំផុត ពួកគេបានសម្រេចថា ស្ត្រីគឺជាមនុស្សលោក ក៏ប៉ុន្តែ នាងត្រូវបានបង្កើតមកដើម្បីបម្រើបុរសប៉ុណ្ណោះ។ រីឯសាសនាឥស្លាមវិញ បានផ្តល់នូវភាពស្មើគ្នារវាងបុរសនិងស្ត្រីចំពោះធាតុនៃការបង្កើតពួកគេ។ អល់ឡោះជាម្ចាស់ទ្រង់បានមានបន្ទូលថា៖ “ឱមនុស្សលោកទាំងឡាយ! ចូរពួកអ្នកកោតខ្លាចម្ចាស់របស់ពួកអ្នកដែលបានបង្កើតពួកអ្នកចេញពីមនុស្សតែម្នាក់គត់(ព្យាការីអាហ្ទាំ) ហើយទ្រង់បានបង្កើតចេញពីគាត់នូវភរិយារបស់គាត់(ហាវ៉ា) ហើយទ្រង់បានបង្កើតចេញពីអ្នកទាំងពីរនូវបុរសនិងស្ដ្រីជាច្រើន។ ហើយចូរ ពួកអ្នកកោតខ្លាចអល់ឡោះដែលពួកអ្នកទាមទារសិទ្ធិទៅវិញទៅមកក្នុងនាមអល់ឡោះ ហើយត្រូវផ្សារភ្ជាប់ញាតិសន្ដាន។ ពិតប្រាកដណាស់ អល់ឡោះគឺជាអ្នកឃ្លាំមើលពួកអ្នក”។ (អាន់នីសាក៖១)

អ្នកដែលមានជំនឿនឹងសាររបស់ព្យាការី សអវ ដំបូងគេបង្អស់ គឺជាស្ត្រី នោះគឺមាតានៃអ្នកមានជំនឿ ខទីហ្ជះ រទអ។ ស្ត្រីផងដែរ ក៏ស្ថិតក្នុងចំណោមអ្នកដែលភៀសខ្លួនលើកទីមួយទៅកាន់ទឹកដីហាហ្ពះស្ហះ(អេចូពី) ហើយស្ត្រីផងដែរ ក៏ស្ថិតក្នុងចំណោមក្រុមប្រតិភូដំបូងគេដែលបានធ្វើដំណើរពីយ៉ាសរិប(ក្រុងម៉ាទីណះ) និងបានធ្វើសច្ចាប្រណិធាននឹងព្យាការី សអវ។

ស្ត្រីមានឱកាសក្លាយជាអ្នកដែលមានចំណេះដឹងដ៏បរិបូរណ៍ និងការយល់ដឹងអំពីសារឥស្លាម។ មិនតែប៉ុណ្ណោះ ក្នុងស្ថានភាពជាច្រើន ស្ត្រីគឺជាអ្នកនាំមុខក្នុងវិស័យទៀតនេះផង ដោយជនមូស្លីមបានយកបញ្ហាជាច្រើនទាក់ទងនឹងកិច្ចការសាសនាពីគំរូនៃស្ត្រីមូស្លីមដែលមានចំណេះដឹងជ្រៅជ្រះ និងជាអ្នកនាំមុខគេក្នុងផ្នែកចំណេះដឹង និងការបង្រៀន ហើយអ្នកដែលលេចធ្លោជាងគេក្នុងចំណោមនោះ គឺមាតានៃអ្នកមានជំនឿ អាអ៊ីស្ហះ រទអ។

ស្ត្រីនិងបុរសបានចូលរួមជាមួយគ្នាក្នុងការគោរពសក្ការៈជាលក្ខណៈរួម ទាំងប្រការដែលជាកាតព្វកិច្ច(វ៉ាជិប) ប្រការដែលគួរគប្បីធ្វើ(ស៊ូណិត) និងប្រការដែលគេអនុញ្ញាត(ហារូស) ដូចជាការធ្វើធម្មយាត្រាហាជ្ជី ការធ្វើអ៊ុមរ៉ោះ សឡាតសុំទឹកភ្លៀង សឡាតថ្ងៃរ៉យ៉ាទាំងពីរ សឡាតជុមអាត់(សឡាតថ្ងៃសុក្រ) និងសឡាតជើម៉ាអះ(សឡាតរួមគ្នា)។ ហើយស្ត្រីក៏ត្រូវបានគេបង្គាប់ប្រើផងដែរឲ្យធ្វើការអំពាវនាវ(ហ្ទាក់វ៉ះ)ទៅកាន់សាសនាឥស្លាម ប្រើគ្នាឲ្យធ្វើល្អ ហាមឃាត់គ្នាពីអំពើអាក្រក់ ក៏ដូចជាប្រការផ្សេងទៀតៗដែលជារូបភាពដ៏ច្បាស់ដែលបង្ហាញពីភាពស្មើគ្នារវាងបុរសនិងស្ត្រី។

ទោះជាសាសនាឥស្លាមបានអនុម័តគោលការណ៍សមភាពក្នុងចំពោះការដាក់បន្ទុកអនុវត្តកាតព្វកិច្ចសាសនា ជាគោលការណ៍ទូទៅក៏ដោយ តែសាសនានេះក៏បានយកចិត្តទុកដាក់ និងគិតគូរពីភាពខុសគ្នានៃធម្មជាតិរវាងភេទទាំងពីរនេះដោយផ្តល់តួនាទី និងភារកិច្ចដល់ពួកគេម្នាក់ៗស្របទៅតាមលក្ខណៈធម្មជាតិរបស់ពួកគេ។ ដូចនេះ បុរសមានភារកិច្ចត្រូវទទួលខុសត្រូវលើការផ្គត់ផ្គង់ជីវភាពដល់ស្ត្រីជាភរិយានិងកូនៗ ហើយត្រូវការពារ និងថែរក្សាគ្រប់គ្រងកិច្ចការក្នុងគ្រួសារទាំងមូល។ ចំណែកឯស្ត្រីជាភរិយាមានភារកិច្ចត្រូវទទួលខុសត្រូវថែរក្សាផ្ទះសម្បែង ប្តី និងកូនៗ ហើយនាងក៏មានទំនួលខុសត្រូវជាច្រើនដែលត្រូវទទួលរ៉ាប់រងផងដែរ។

សាសនាឥស្លាមបានធានាដល់ស្ត្រីនូវសិទ្ធិស៊ីវិល សិទ្ធិសង្គម និងសិទ្ធិឯកជនរបស់ពួកនាង។ វាជាសិទ្ធិដែលបានធានាផ្តល់ជូនស្ត្រីតាំងពីការចាប់ផ្តើមនៃសារឥស្លាមកាលពីជាង១៤០០ឆ្នាំមុនមកម្ល៉េះ និងមុនពេលអង្គការសិទ្ធិមនុស្ស និងអង្គការសង្គមស៊ីវិលបានតស៊ូមតិពួកគេក្នុងសម័យទំនើបនេះ។

សិទ្ធិស៊ីវិល សិទ្ធិសង្គមរបស់ស្ត្រី

សិទ្ធិឯកជន និងសិទ្ធិក្នុងការរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់ស្ត្រី

អ្វីដែលបានលើកឡើងខាងលើនេះគ្រាន់តែជាឧទាហរណ៍ខ្លះៗដើម្បីបញ្ជាក់អំពីសិទ្ធិមួយចំនួនរបស់ស្ត្រីនៅក្នុងសាសនាឥស្លាមប៉ុណ្ណោះ។ តាមពិត សិទ្ធិដែលច្បាប់បញ្ញត្តិអ៊ីស្លាមបានផ្តល់ឱ្យស្ត្រី គឺមានច្រើនអនេក។

អ្នកបានបញ្ចប់មេរៀនដោយជោគជ័យ