ពាក្យ “រដូវរងារ”(الشتاء) ត្រូវបានលើកឡើងចំនួនមួយដងគត់នៅក្នុងគម្ពីរគួរអាន គឺនៅក្នុងស៊ូរ៉ោះ គូរ័ស្ហ។ អល់ឡោះជាម្ចាស់ទ្រង់បានមានបន្ទូលថា៖ “ជាទម្លាប់នៃកុលសម្ព័ន្ធគូរ៉ស្ហ។ ទម្លាប់របស់ពួកគេ គឺការធ្វើដំណើរនៅរដូវរងារ និងនៅរដូវក្ដៅ”។ (គូរ័ស្ហ៖ ១-២)។ ការធ្វើដំណើរនៅរដូវរងារ គឺពួកគូរ័ស្ហធ្វើដំណើរដើម្បីធ្វើជំនួញឆ្ពោះទៅកាន់ប្រទេសយេមែន ហើយការធ្វើដំណើរនៅរដូវក្តៅ គឺពួកគេធ្វើដំណើរឆ្ពោះទៅកាន់ប្រទេសស្ហាម។

រដូវរងាគឺផ្ទុុយនឹងរដូវក្តៅ ហើយរដូវស្លឹកឈើជ្រុះ និងរដូវផ្ការីក គឺដូចជាចន្លោះពេលរវាងរដូវទាំងពីរនេះ ដែលត្រូវបានចាត់ទុកថាជារយៈពេលបណ្តោះអាសន្នប៉ុណ្ណោះ។ ហេតុនេះហើយទើបអ្នកប្រាជ្ញមួយចំនួនបាននិយាយថា៖ ពិតប្រាកដណាស់ ក្នុងមួយឆ្នាំមានពីររដូវ គឺរដូវក្តៅ និងរដូវរងា។

អល់ឡោះជាម្ចាស់ទ្រង់បានមានបន្ទូលថា៖ “ហើយទ្រង់គឺជាអ្នកដែលបានបង្កើតឱ្យមានពេលយប់និងពេលថ្ងៃដោយមានការឆ្លាស់គ្នាសម្រាប់អ្នកដែលចង់រំលឹក ឬចង់ថ្លែងអំណរគុណ(ចំពោះអល់ឡោះ)”។ (អាល់ហ្វួរកន៖៦២)។ អ៊ូមើរ ពិន អាល់ខត្តប រទអ បាននិយាយថា៖ “ចូរប្រើពេលយប់ដើម្បីបំពេញនូវអ្វីដែលអ្នកបានខកខានធ្វើវានៅពេលថ្ងៃ។ ជាការពិតណាស់ អល់ឡោះជាម្ចាស់ទ្រង់បានបង្កើតឱ្យមានពេលយប់និងពេលថ្ងៃដោយឆ្លាស់គ្នាសម្រាប់អ្នកដែលចង់រំឮក ឬចង់ថ្លែងអំណរគុណ(ចំពោះអល់ឡោះ)”។

រដូវរងា គឺជាឱកាសមួយសម្រាប់រំឮកពីឧបការគុណរបស់អល់ឡោះ និងមធ្យោបាយរបស់ទ្រង់ ដែលបានផ្តល់នូវភាពកក់ក្តៅ ដូចជារោមចៀម និងឧបករណ៍កំដៅជាដើម។ អល់ឡោះជាម្ចាស់ទ្រង់បានមានបន្ទូលថា៖ “ហើយសត្វពាហនៈជាច្រើនដែលទ្រង់បានបង្កើតវាសម្រាប់ពួកអ្នក ដែលសត្វទាំងនោះ(មានរោមធ្វើជាសំលៀកបំពាក់) ផ្ដល់ភាពកក់ក្ដៅ ហើយផ្ដល់ផលប្រយោជន៍ជាច្រើន ហើយវាមួយចំនួន ពួកអ្នកក៏អាចទទួលទានបានផងដែរ”។ (អាន់ណះល៍៖៥)។ ហើយចំពោះឧបរគុណទាំងនេះ គឺចាំបាច់ណាស់ដែលគេត្រូវថ្លែងអំណរគុណ។ អល់ឡោះជាម្ចាស់ទ្រង់បានមានបន្ទូលថា៖ “ហើយ(ចូរចងចាំ)នៅពេលដែលម្ចាស់របស់ពួកអ្នកបានប្រកាសថា៖ ពិតប្រាកដណាស់ ប្រសិនបើពួកអ្នកដឹងគុណ(នូវឧបការគុណរបស់យើង) យើងពិតជានឹងបន្ថែម(ការប្រោសប្រទាន)ដល់ពួកអ្នកទៀត។ តែប្រសិនបើពួកអ្នករមិលគុណវិញនោះ ពិតប្រាកដណាស់ ទណ្ឌកម្មរបស់យើងគឺធ្ងន់ធ្ងរបំផុត”។ (អ៊ីព្រហ៊ីម៖៧)

ការត្រជាក់ខ្លាំង គឺបានបង្កប់នូវមេរៀនមួយដែលយើងអាចទាញចេញពីហាទីស្ហរ៉ស៊ូលុលឡោះ ﷺ ដែលលោកបានមានប្រាសាសន៍ថា៖ “ភ្លើងនរកបានត្អូញត្អែរទៅកាន់ម្ចាស់របស់វាថា ឱម្ចាស់របស់ខ្ញុំ! ផ្នែកផ្សេងៗរបស់ខ្ញុំបានស៊ីគ្នាទៅវិញទៅមក។ ដូច្នេះ ទ្រង់ក៏បានអនុញ្ញាតឱ្យវាមានពីររដូវ គឺមួយរដូវរងា និងមួយទៀតរដូវក្តៅ ដែលនេះគឺជាមូលហេតុដែលនាំឱ្យមានកំដៅខ្លាំង និងត្រជាក់ខ្លាំងដូចដែលអ្នកឃើញ(ចំពោះអាកាសធាតុ)”។ (ពូខរី៖៣២៦០, មូស្លីម៖៦១៧)

អ្នកដែលចូលឋាននរកនឹងត្រូវទទួលទណ្ឌកម្មដោយរងនូវភាពត្រជាក់ ដូចដែលគេដាក់ទណ្ឌកម្មពួកគេឲ្យទទួលរងនូវភាពក្តៅដូច្នោះដែរ។ អល់ឡោះជាម្ចាស់ទ្រង់បានមានបន្ទូលថា៖ “ពួកគេមិនដែលស្គាល់រសជាតិត្រជាក់នៅទីនោះឡើយ ហើយក៏គ្មានទឹកផឹកដែរ។ មានតែទឹកក្ដៅ និងខ្ទុះប៉ុណ្ណោះ។ ជាការតបស្នងដ៏សមហេតុផលបំផុត”។ (អាន់ណាហ្ពាក់៖២៤-២៦)។ នៅពេលដែលមនុស្សដែលនៅក្នុងនរកមានអារម្មណ៍ថាក្តៅខ្លាំងពេក ពួកគេក៏បានអំពាវនាវសុំជំនួយរកត្រជាក់វិញម្តង ហើយពួកគេទទួលខ្យល់ដ៏សែនត្រជាក់ដែលធ្វើឱ្យេពួកគេឈឺចាប់ឆ្អឹងជាខ្លាំង ដែលនាំឱ្យពួកគេសុំកំដៅម្តងទៀត។ សូមអល់ឡោះបញ្ចៀសយើងពីនរកផងចុះ។