ពាក្យ “រដូវរងារ”(الشتاء) ត្រូវបានលើកឡើងចំនួនមួយដងគត់នៅក្នុងគម្ពីរគួរអាន គឺនៅក្នុងស៊ូរ៉ោះ គូរ័ស្ហ។ អល់ឡោះជាម្ចាស់ទ្រង់បានមានបន្ទូលថា៖ “ជាទម្លាប់នៃកុលសម្ព័ន្ធគូរ៉ស្ហ។ ទម្លាប់របស់ពួកគេ គឺការធ្វើដំណើរនៅរដូវរងារ និងនៅរដូវក្ដៅ”។ (គូរ័ស្ហ៖ ១-២)។ ការធ្វើដំណើរនៅរដូវរងារ គឺពួកគូរ័ស្ហធ្វើដំណើរដើម្បីធ្វើជំនួញឆ្ពោះទៅកាន់ប្រទេសយេមែន ហើយការធ្វើដំណើរនៅរដូវក្តៅ គឺពួកគេធ្វើដំណើរឆ្ពោះទៅកាន់ប្រទេសស្ហាម។

រដូវរងាត្រូវផ្លាស់ប្តូរជាមួយនឹងរដូវក្តៅ ហើយរដូវស្លឹកឈើជ្រុះ និងរដូវផ្ការីក គឺដូចជាចន្លោះពេលរវាងរដូវទាំងពីរនេះ។ ហេតុនេះហើយទើបអ្នកប្រាជ្ញមួយចំនួនបាននិយាយថា៖ ពិតប្រាកដណាស់ ក្នុងមួយឆ្នាំមានពីររដូវ គឺរដូវក្តៅ និងរដូវរងា។

អល់ឡោះជាម្ចាស់ទ្រង់បានមានបន្ទូលថា៖ “ហើយទ្រង់គឺជាអ្នកដែលបានបង្កើតឱ្យមានពេលយប់និងពេលថ្ងៃដោយមានការឆ្លាស់គ្នាសម្រាប់អ្នកដែលចង់រំលឹក ឬចង់ថ្លែងអំណរគុណ(ចំពោះអល់ឡោះ)”។ (អាល់ហ្វួរកន៖៦២)។

អល់ឡោះជាម្ចាស់ទ្រង់បានមានបន្ទូលថា៖ “ហើយសត្វពាហនៈជាច្រើនដែលទ្រង់បានបង្កើតវាសម្រាប់ពួកអ្នក ដែលសត្វទាំងនោះ(មានរោមធ្វើជាសំលៀកបំពាក់) ផ្ដល់ភាពកក់ក្ដៅ ហើយផ្ដល់ផលប្រយោជន៍ជាច្រើន ហើយវាមួយចំនួន ពួកអ្នកក៏អាចទទួលទានបានផងដែរ”។ (អាន់ណះល៍៖៥)។ ហើយចំពោះឧបរគុណទាំងនេះ គឺចាំបាច់ណាស់ដែលគេត្រូវថ្លែងអំណរគុណ។ អល់ឡោះជាម្ចាស់ទ្រង់បានមានបន្ទូលថា៖ “ហើយ(ចូរចងចាំ)នៅពេលដែលម្ចាស់របស់ពួកអ្នកបានប្រកាសថា៖ ពិតប្រាកដណាស់ ប្រសិនបើពួកអ្នកដឹងគុណ(នូវឧបការគុណរបស់យើង) យើងពិតជានឹងបន្ថែម(ការប្រោសប្រទាន)ដល់ពួកអ្នកទៀត។ តែប្រសិនបើពួកអ្នករមិលគុណវិញនោះ ពិតប្រាកដណាស់ ទណ្ឌកម្មរបស់យើងគឺធ្ងន់ធ្ងរបំផុត”។ (អ៊ីព្រហ៊ីម៖៧)

ការត្រជាក់ខ្លាំង គឺជាមេរៀនមួយដែលយើងអាចទាញចេញពីហាទីស្ហរ៉ស៊ូលុលឡោះ សអវ នៅក្នុងសេចក្តីរាយការណ៍របស់ (ពូខរី៖៣២៦០, មូស្លីម៖៦១៧)។

អ្នកដែលចូលឋាននរកនឹងត្រូវទទួលទណ្ឌកម្មដោយរងនូវភាពត្រជាក់ ដូចដែលគេដាក់ទណ្ឌកម្មពួកគេឲ្យទទួលរងនូវភាពក្តៅដូច្នោះដែរ។ អល់ឡោះជាម្ចាស់ទ្រង់បានមានបន្ទូលថា៖ “ពួកគេមិនដែលស្គាល់រសជាតិត្រជាក់នៅទីនោះឡើយ ហើយក៏គ្មានទឹកផឹកដែរ។ មានតែទឹកក្ដៅ និងខ្ទុះប៉ុណ្ណោះ។ ជាការតបស្នងដ៏សមហេតុផលបំផុត”។ (អាន់ណាហ្ពាក់៖២៤-២៦)