ការទទួលការសាកល្បងនឹងជំងឺរាតត្បាតផ្សេងៗ គឺស្ថិតក្នុងចំណោមការកំណត់របស់អល់ឡោះជាម្ចាស់ដែលទ្រង់បានបញ្ចុះទៅលើមនុស្សលោកទូទៅ ទាំងអ្នកមូស្លីម និងទាំងអ្នកមិនមែនមូស្លីម។ ក៏ប៉ុន្តែស្ថានភាពរបស់អ្នកមូស្លីមជាមួយនឹងការសាកល្បងផ្សេងៗ គឺពុំដូចស្ថានភាពរបស់អ្នកផ្សេងនោះឡើយ។ ជាការពិតណាស់ ពួកគេប្រាស្រ័យទាក់ទង(ប្រឈមមុខ)ជាមួយនឹងការសាកល្បងទាំងនោះទៅតាមអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់របស់គេបានបង្គាប់ប្រើ ដូចជាការមានភាពអត់ធ្មត់ និងការប្រកាន់យកហេតុជាបច្ច័យក្នុងការការពារពីគ្រោះ ក៏ដូចជាជំងឺរាតត្បាតទាំងនោះមុនពេលដែលវាកើតឡើង និងស្វែងរកការព្យាបាលប្រសិនបើជំងឺនោះធ្លាក់ទៅលើរូបគេ។

ការកំណត់វាសនាល្អ អាក្រក់ គឺមានពិតប្រាកដ

អ្វីដែលទ្រង់មានចេតនា វានឹងកើតឡើង ហើយអ្វីដែលទ្រង់គ្មានចេតនាទេនោះ វានឹងមិនកើតឡើងឡើយ ហើយក្នុងចំណោមនោះ គឺគ្រោះថ្នាក់ និងជំងឺរាតត្បាតទាំងឡាយ ដោយយោងតាមបន្ទូលរបស់អល់ឡោះជាម្ចាស់ដែលទ្រង់បានមានបន្ទូលថា៖ “គ្មានគ្រោះថ្នាក់ណាមួយបានធ្លាក់មកលើផែនដីឡើយ ហើយក៏គ្មានគ្រោះថ្នាក់ណាមួយបានធ្លាក់ទៅលើពួកអ្នកដែរ លើកលែងតែបានកត់ត្រាទុកនៅក្នុងគម្ពីរ(ឡាវហុលម៉ះហ្វ៊ូស)មុននឹងយើងបានបង្កើតវាប៉ុណ្ណោះ។ ពិតប្រាកដណាស់ ទាំងនោះគឺជាការងាយស្រួលបំផុតចំពោះអល់ឡោះ”។ (អាល់ហាទីត៖២២)

ត្រឹះរិះពិចារណា និងយកជាមេរៀន

អ្វីដែលគួរឲ្យស្តាយនោះ គឺនៅពេលមានគ្រោះកើតឡើង មនុស្សនាំគ្នាចាប់អារម្មណ៍តែនឹងការផ្សព្វផ្សាយដំណឹង ដោយមិនបានធ្វើការត្រឹះរិះពិចារណា និងយកជាមេរៀនពីគ្រោះដែលបានកើតឡើងទាំងនោះឡើយ ខណៈដែលការត្រឹះរិះពិចារណាអំពីវាគឺជាស៊ុណ្ណះមួយដែលគេភ្លេចអនុវត្ត ហើយក៏ត្រូវបានចាត់ទុកថាជាការគោរពសក្ការៈដ៏ធំធេងមួយផងដែរ។ មាននៅក្នុងសៀវភៅ “ហ៊ុលលីយ៉ាតុលអាវលីយ៉ាក” អំពីអាពូទើរហ្ទាក រទអ ៖ “ការគិតពិចារណាមួយម៉ោង គឺល្អជាងការក្រោកសឡាតពេលមួយយប់”។

គ្រោះថ្នាក់ និងការសាកល្បងទៅលើជនមូស្លីមកើតឡើងក្នុងគោលបំណងដូចជា៖

អ៊ិពនូកាសៀរ រ៉ហ៊ីម៉ាហ៊ុលឡោះ បានបកស្រាយអាយ៉ាត់ខាងក្រោមថា៖ “ហេតុអ្វីបានជានៅពេលដែលទណ្ឌកម្មរបស់យើងបានធ្លាក់លើពួកគេ ពួកគេនៅតែមិនឱនលំទោន” ពោលគឺ “ហេតុអ្វីបានជានៅពេលដែលយើងសាកល្បងពួកគេនឹងប្រការទាំងនោះ ពួកគេនៅតែមិនឱនលំទោន និងបង្ហាញការចុះចូលមកចំពោះយើង”។ “ផ្ទុយទៅវិញ ចិត្ដរបស់ពួកគេមានភាពរឹងរូស” ពោលគឺ “មិនទោរទន់ និងមិនកោតខ្លាច”។ “ហើយស្ហៃតនបានតែងលម្អពួកគេនូវអ្វីដែលពួកគេធ្លាប់បានប្រព្រឹត្ដ” ពោលគឺ “អ្វីដែលពួកគេធ្លាប់បានប្រព្រឹត្ដនៃអំពើស្ហ៊ីរិក និងអំពើល្មើសផ្សេងៗ”។

“អល់ឡោះទន់ភ្លន់បំផុតចំពោះខ្ញុំទាំងឡាយរបស់ទ្រង់”

នៅពេលដែលគ្រោះមហន្តរាយ និងវិបត្ដិនានាជាបន្តបន្ទាប់បានកើតមានឡើង ក្ដីសប្បុរស និងភាពទន់ភ្លន់របស់អល់ឡោះជាម្ចាស់ត្រូវបានបង្ហាញដល់អ្នកដែលមានជំនឿតាមរយៈការសម្រាលដល់ពួកគេ ការពារពួកគេពីប្រការអាក្រក់ បញ្ចៀសពួកគេពីអ្វីដែលបានកើតឡើងលើអ្នកដទៃ និងចង្អុលបង្ហាញពួកគេឲ្យមានភាពអត់ធ្មត់ និងពេញចិត្តទទួលយកនូវការកំណត់អល់ឡោះជាម្ចាស់ក្នុងគ្រាមានទុក្ខលំបាកទាំងនោះ។ ហើយប្រសិនបើគ្មានក្ដីសប្បុរស និងភាពទន់ភ្លន់ពីអល់ឡោះជាម្ចាស់ទេនោះ ដួងចិត្តរបស់គេប្រាកដជានឹងពោរពេញដោយភាពឯកោ ភ័យរន្ធត់ និងការភ័យខ្លាចមិនខានឡើយ។

អាស្សាក់ទីយ៍ រ៉ហ៊ីម៉ាហ៊ុលឡោះ បានបកស្រាយអាយ៉ាត់៖ إِنَّ رَبِّي لَطِيفٌ لِمَا يَشَاءُ “ពិតប្រាកដណាស់ ម្ចាស់របស់ខ្ញុំមហាទន់ភ្លន់ចំពោះអ្នកណាដែលទ្រង់មានចេតនា”។ (យូសុះ៖១០០)។ ទ្រង់បានបញ្ជូនសេចក្តីទន់ភ្លន់របស់ទ្រង់ទៅកាន់ខ្ញុំបម្រើរបស់ទ្រង់ដោយគេមិននឹកស្មានដល់ ហើយទ្រង់បានលើកឋានៈរបស់គេដល់កម្រិតដែលខ្ពង់ខ្ពស់ ព្រោះតែអ្វីដែលបានធ្វើឱ្យគេមានការឈឺចាប់ និងមិនពេញចិត្ត។

ពិតប្រាកដណាស់ ធាតុពិតនៃការប្រគល់ខ្លួន ឬប្រគល់ការទុកចិត្តលើអល់ឡោះ គឺការពឹងផ្អែកលើអល់ឡោះជាម្ចាស់ ជាមួយនឹងការប្រកាន់យកនូវមូលហេតុ។ ពិតណាស់ ការពឹងផ្អែកលើអល់ឡោះជាម្ចាស់ដោយបោះបង់នូវការប្រកាន់យកហេតុជាបច្ច័យ គឺត្រូេះបានចាត់ទុកថាជាការមិនគោរពច្បាប់ឥស្លាម និងបង្ហាញពីការខ្វះខាតបញ្ញា។ តែការពឹងផ្អែកតែមួយមុខលើមូលហេតុដោយមិនពឹងផ្អែកលើអល់ឡោះ គឺធ្វើឲ្យខូចខាតតាវហេទ(គោលជំនឿឯកទេពនិយម) និងធ្លាក់ចូលទៅក្នុងអំពើស្ហ៊ីរិកដែែលទាក់ទងនឹងមូលហេតុ។

ដាស់ដួងចិត្តឱ្យត្រឡប់មកគោរពសក្ការៈទៅចំពោះទ្រង់ដោយការកោតខ្លាច គឺស្ថិតក្នុងចំណោមសញ្ញាភស្តុតាងរបស់អល់ឡោះ

ក្នុងចំណោមការចង្អុលបង្ហាញរបស់ព្យាការី សអវ នោះគឺ ការបារម្ភខ្លាចចំពោះសញ្ញាភស្តុតាងរបស់អល់ឡោះ។ អំពី អាណាស រទអ បាននិយាយថា៖ “នៅពេលណាដែលមានខ្យល់បោកបក់ខ្លាំង គឺគេអាចដឹងបែបនោះតាមរយៈទឹកមុខរបស់ព្យាការី សអវ ។ (ពូខរី៖១០៣៤)

ជាការពិតណាស់ អ្នកដែលមានប្រាជ្ញាស្មារតីពេញលេញ គឺគេតែងចំណាយពេលវេលារបស់ខ្លួនឲ្យមានប្រយោជន៍ជាប្រចាំ ជាពិសេសទៅទៀត គឺក្នុងពេលមានវិបត្តិ និងគ្រោះនានា ដោយពួកគេ លះបង់ពេលវេលារបស់ខ្លួនធ្វើនូវប្រការទាំងឡាយណាដែលនាំរូបគេខិតជិតអល់ឡោះជាម្ចាស់។ អ៊ិពនុលក័យយឹម រ៉ហ៊ីម៉ាហ៊ុលឡោះ បាននិយាយថា៖ “ការខ្ជះខ្ជាយពេលវេលា គឺអាក្រក់ជាងសេចក្តីស្លាប់ទៅទៀត ព្រោះការខ្ជះខ្ជាយពេលវេលាឥតប្រយោជន៍ វាបានកាត់ផ្តាច់អ្នក (ធ្វើឲ្យអ្នកឃ្លាតឆ្ងាយ)ពីអល់ឡោះ ហើយនិងថ្ងៃបរលោក។ រីឯសេចក្តីស្លាប់វិញ វាគ្រាន់តែកាត់ផ្តាច់អ្នកពីលោកិយ និងក្រុមគ្រួសាររបស់អ្នកតែប៉ុណ្ណោះ”។

អាសស្ហាន់គីទីយ៍ រ៉ហ៊ីម៉ាហ៊ុលឡោះ បាននិយាយទាក់ទងនឹងបន្ទូលរបស់អល់ឡោះដែលទ្រង់បានមានបន្ទូលថា៖ “ដូចេ្នះ នៅពេលដែលអ្នកបានបំពេញភារកិច្ច(កិច្ចការលោកិយ)រួចរាល់ហើយ ចូរអ្នកខិតខំគោរពសក្ការៈចំពោះយើង” ថា៖ គឺជាដំណោះស្រាយសម្រាប់បញ្ហាពេលវេលាទំនេរដែលពិភពលោកកំពុងរវល់ព្យាយាមដោះស្រាយ។ ជនមូស្លីមមិនទុកពេលវេលាឲ្យទំនេរនោះឡើយ ព្រោះថាបើមិនរវល់នឹងកិច្ចការលោកិយ គឺត្រូវរវល់នឹងកិច្ចការបរលោក។

អ្នកបានបញ្ចប់មេរៀនដោយជោគជ័យ